Lockdown in Australië: "Pas na tien maanden gooide corona opnieuw roet in het eten"
- Artikel
- 17 feb 2021
- 8 minuten leestijd
Nederland is misschien een klein kikkerlandje, maar toch is ons volk overal ter wereld te vinden. Zelfs in tijden van crisis. Maar hoe is het om zo’n crisis mee te maken in een ander land?
Lachte jij je vrienden in Nederland uit toen de schappen leeggeplunderd werden, om het een paar weken later zelf met alleen een keukenrol te moeten doen? Of was je jaloers omdat zij geen avondklok hadden en jij vanaf 17 uur thuis moest blijven? We spraken we met Nederlanders in Australië over hun ervaringen tijdens de coronacrisis.
Marjolein Heij (39)
Woont in Byron Bay, New South Wales sinds het begin van de coronacrisis
“Ik werkte als modeontwerpster voor een groot Nederlands modebedrijf tot ik besloot dat ik het allemaal anders wilde: ik heb alles opgezegd en verkocht. Vervolgens ben ik met mijn Australische vriend in een mindful en yoga community in Thailand gaan wonen, tot de pandemie uitbrak. De grenzen van Europa waren toen al gesloten voor buitenlanders, dus de enige manier voor ons om bij elkaar te blijven was om naar Australië te gaan. Zo kwamen we terecht in het uitgestorven Byron Bay, wat veranderd was in een verlaten hippie hemel. Na een paar maanden hebben we een caravan gekocht, gerenoveerd en hebben we een prachtige reis gemaakt. We zaten als sardientjes naast elkaar op de snelste boot van de Whitsunday Islands en echt niemand die zich druk maakte om corona. Nu hebben we in Byron Bay een bed & breakfast opgezet en renoveren we oude caravans in boho style. Het voelt raar om te kunnen zeggen dat dit jaar één van de mooiste jaren van ons leven was. Mijn leven lijkt soms een sprookje, maar af en toe komt het idee dat mijn ouders, familie en vrienden thuis zitten, ziek kunnen worden en ik het land niet kan verlaten, echt keihard binnen.”
Frances Nienhuis (20)
Woont in Perth, West-Australië sinds 2019
"Een paar dagen voordat West-Australië de staatsgrenzen dichtgooide ben ik naar Karratha gevlogen vanuit Melbourne. Ik had online een vacature gezien van een familie die op zoek was naar een au pair. Ik wilde graag de grote stad verlaten omdat ik wist dat het virus zich daar sneller zou verspreiden dan in een klein dorpje. De eerste maand nadat West-Australië de grenzen had gesloten waren de restricties heel streng, maar langzamerhand werden deze versoepeld. Hierdoor konden de andere au pairs en ik begin mei weer naar restaurants gaan en nieuwe mensen ontmoeten. Via via kwam ik aan een baan als au pair op de Cocos (Keeling) Islands. Half augustus ging ik die kant op en het moment dat ik boven de eilanden vloog zal ik nooit meer vergeten. Dit was bij verre de mooiste plek waar ik ooit was geweest. Ik ben uiteindelijk drie maanden gebleven en ik heb in die tijd eigenlijk nooit wat van de restricties gemerkt. Er zijn geen winkels en je boodschappen bestel je voor de komende twee weken want het eten arriveert slechts eens in de twee weken per vliegtuig. Maar het heldere water, de afgelegen stranden en het prachtige onderwaterleven maakten het allemaal hartstikke waard. In het begin van de pandemie miste ik mijn familie niet veel meer dan normaal, maar toen ik zag dat Nederland voor de kerst in lockdown ging, begon ik toch wat meer heimwee te krijgen. Ik denk dat ik dit voelde omdat ik mij zorgen maak om iedereen thuis en om wat voor gevolgen de pandemie op economisch en mentaal vlak gaat hebben.”
Tatjana Acimovic (27)
Woont in Perth, West-Australië sinds 2019
“Ondanks dat corona ook hier in West-Australië veel onzekerheid bracht, heeft het onze vrijheid niet al te veel ingeperkt. Zelfs tijdens de restricties genoot ik nog steeds volop van het strand, weekendjes kamperen rondom Perth en het gezelschap van mijn huisgenoten. Omdat West-Australië al snel besloot de grenzen dicht te gooien, ook met de omliggende staten, was het virus vrij snel onder controle. Vanaf juni vorig jaar nam het aantal restricties steeds meer af en ik stond in juli weer met een drankje in mijn hand te dansen in de bar. Het duurde tien maanden voordat corona opnieuw roet in het eten gooide. Begin februari was er een besmetting ontdekt en moesten we vijf dagen in quarantaine én deze keer ook verplicht mondkapjes dragen als we naar buiten gingen. Vanaf het eerste moment vond ik dit al echt vreselijk (al helemaal met 35 graden buiten) en kon ik niet begrijpen hoe mensen in andere landen al zo lang op deze manier moesten leven. En dan hadden wij nog het geluk dat er verder geen besmettingen waren en dat alle restricties weer werden opgeheven na veertien dagen. Corona heeft ervoor gezorgd dat ik dankbaarder ben voor het leven dat ik hier leef en makkelijker kan relativeren als ik een mindere dag heb. Want als ik me op zo'n dag beter probeer te voelen op het strand, denk ik altijd: ‘Ik ben zo dankbaar dat ik op deze plek in de wereld ben waar ik al deze vrijheid en geweldige natuur om me heen heb!’”
Thom van Mil (29) en Lianne van der Horst (27)
Wonen in Manly, New South Wales sinds 2018
“Ondanks corona hebben we besloten om toch in Australië te blijven en dat bevalt tot nu toe eigenlijk prima. Tijdens het afgelopen jaar hebben we een aantal bijzondere dingen mee mogen maken zoals een zesduizend kilometer lange roadtrip in negen dagen om voor het sluiten van de staatsgrenzen nog in Victoria te komen. Ondertussen zijn we hier alweer zo’n vier weken coronavrij, wat betekent dat alles eigenlijk gewoon open is. In het openbaar vervoer moet je wel een mondkapje op, maar op andere plekken eigenlijk niet. Je kan gewoon prima uit eten, biertjes drinken en met grote groepen samenkomen. Voor de kerst waren er opeens twee nieuwe infecties vlakbij Sydney, bijna alles ging per direct dicht. Meteen in lockdown en een paar weken later is het dus gewoon weer weg.”
Sophia Luikinga (31)
Woont in Melbourne, Victoria sinds 2014
“Van maart tot november hebben we af en aan in een harde lockdown gezeten. Er was toen een limit aan hoe ver je van huis mocht. Ook kreeg je een boete van ruim vijfhonderd euro als je je niet aan de avondklok hield of als je je verder dan toegestaan van je huis bevond zonder geldige reden. Dat heeft uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen, want ik ben sinds we uit de lockdown zijn een paar keer lekker uit eten geweest, uit drinken met vriendinnen en ik ben cricketwedstrijden gaan kijken in een groot stadion. Het fijne is dat je nu gewoon weer spontaan kan gaan lunchen, een biertje kan drinken of kan gaan shoppen zonder alles van tevoren te moeten plannen of boeken. En dan is er nog de Australian Open: gisteren ben ik naar de eerste dag van het tennis geweest! Heel anders dan voorgaande jaren, maar ouderwets leuk. Mijn volgende plan is een lekkere warme strandvakantie aan de oostkust met Pasen. Voor de Nederlanders thuis: stay strong, stay resilient and stay complacent. That’s the only way out. Als we allemaal samen werken, komen we er sterker uit!"
Monica Alfing (36)
Woont op Philip Island, Victoria sinds 2016
“In het begin van de lockdown mochten we niemand zien, maximaal één uur buiten zijn, er was een avondklok en je mocht niet buiten een straal van vijf kilometer van je eigen huis komen… Dit was best heftig. Alleen de supermarkten waren nog open. Toch is het een van onze beste zelfontwikkelingsjaren ooit geweest. De coronatijd was zeker heftig, maar wij zagen het als een mogelijkheid. Mijn partner en ik verloren allebei onze banen en daarmee ook een hoop zekerheid. Inmiddels hebben we beiden een studie gevolgd en een bedrijf opgezet. Nu kunnen we thuiswerken en heerlijk genieten van ons gezin. Momenteel zijn we vanaf november, na maanden van strenge maatregelen, zo goed als van de bestmettingen af.”
Woon je ook in het buitenland en heb je een bijzonder lockdownverhaal? Mail dan je mooiste anekdote naar 3opreis@bnnvara.nl en wie weet zie je hem binnenkort terug.