De vergeten traditie die Europa verbindt: transumanza

Tweemaal per jaar vindt de transumanza plaats in Italië. Het woord betekent letterlijk ‘het land doorkruisen’. Tijdens deze traditionele migratie verplaatst vee van de hooglanden naar de laaglanden en terug. En jij mag mee.

Terwijl je je voorbereid op de tocht door het schilderachtige berglandschap, voel je dat de opwinding het overneemt. Het ochtendlicht baant een weg door de boomtakken. De vallei is gehuld in een gele gloed. Hier gelden nog de gebruiken uit een vergeten wereld. De herders brengen de schapen bijeen. Je reis door tijd en cultuur begint. De kudde bepaalt het tempo, hou jij het bij?

© Alessandro Persiani / Shutterstock.com

Wereldwijde traditie

Nienke ervaart de transumanza (transhumance) in de meest ongerepte regio van Italië, de Abruzzen, die je vindt ten noordoosten van Rome. Toch kom je deze wonderlijke traditie niet alleen in Italië tegen. Ook in Albanië, Oostenrijk, Frankrijk, Griekenland, Guatemala, Mexico, Portugal, Roemenië, Spanje en Zweden is dit een oud gebruik. Ook in Latijns-Amerika, Noord-Afrika en het Midden-Oosten maken mensen gebruik van deze bijzondere manier van het seizoensgebonden drijven van vee. Al duizenden jaren trekken herders en vee naar winter- en zomervelden.

Extremen

Er zijn twee brede soorten transhumance. Horizontaal: waarbij dieren over vlaktes en plateaugebieden trekken, en verticaal: waarbij ze dus van en naar de bergen trekken. Vaak wordt transhumance beoefend in delen van de wereld waar bergen of hooglanden in de winter te koud zijn om gebruikt te worden voor begrazing. Hierdoor is er vaak sprake van een permanente vestiging van de veehouders in een lagergelegen gebied. Soms hebben herders zelfs meerdere huizen waardoor ze met het vee mee kunnen verplaatsen. Zoals in de regio Swat in Pakistan. Daar beoefenen de Kohistanis transhumance op een hoogte van 600 tot 4.300 meter. Deze families bezitten daarom soms tot wel vijf huizen.

© Elio Villa / Shutterstock.com

Bewuste praktijken

De transhumance ervaring gaat niet alleen over praktische zaken. Veehouders krijgen zo de kans om de relatie tussen henzelf en hun dieren te versterken en een grotere bewustwording te krijgen van de verbinding tussen mens, dier en ecosysteem. Het gaat om gedeelde rituelen en verbinding. Het beheer van land, waterbronnen, natuur en de verzorging en bescherming van de dieren staan centraal. Transhumance is een van de meest duurzame methoden van veehouden. De meeste herders barsten daarom ook van de kennis over het milieu en delen hun tradities met jongere generaties tijdens de festiviteiten bij de start en het einde van de transhumance.

Cultureel erfgoed

Dat transhumance een bijzonder fenomeen is, wordt helemaal duidelijk wanneer UNESCO het in 2019 tot immaterieel, cultureel erfgoed uitroept. Volgens de Raad van Europa heeft het een essentiële rol gespeeld bij het vormgeven van de Europese cultuur. Over de afgelopen paarduizend jaar heeft het geleid tot een gevarieerde cultuur waarin de mens in harmonie met de natuur leeft. Ook hielden we er een gigantisch netwerk van grensoverschrijdende wandelpaden aan over. Deze natuurlijke snelwegen waren soms meer dan honderd meter breed en tot 245 kilometer lang. Prachtige landschappen, archeologische vindplaatsen, kleine dorpjes en een gemeenschappelijke geschiedenis verbinden dit gigantische wegennetwerk. 

© Antonio Priston / Shutterstock.com

De rest is geschiedenis

Vandaag de dag verplaatsen veel veehouders hun dieren met een bus naar hun zomer- en wintervelden. Dat is jammer, want er is veel te zeggen voor de old school manier. Het transhumance netwerk bereikte het hoogtepunt in de vijftiende eeuw. Italië telde vroeger drie miljoen schapen, daar is nu amper vijftien procent van over. De Italiaanse schapen volgden de tratturi: één van die gigantische netwerken van paden waar we het net over hadden. Veel van de paden hiervan zijn inmiddels verdwenen omdat ze niet meer worden gebruikt, geasfalteerd zijn of omdat erop gebouwd is. Gelukkig is een deel blijven staan en nog steeds in gebruik.

Toekomst

Met een grote afname in de afgelopen decennia is het voortbestaan van de transhumance zacht gezegd twijfelachtig. Gelukkig zijn er mensen die zich hard maken voor het behoud van dit bijzondere gebruik. Nunzio Marcelli is een van hen. De voormalig hoogleraar is een lokale held en wordt geprezen voor zijn inzet rondom het behoud van transhumance in de Baruzzo. De Abruzzen zijn daarom ook een van de weinige regio’s in Europa waar de transhumance nog geen geschiedenis is.

© Wirestock Creators / Shutterstock.com

Zelf meedoen

Wil jij zelf die verbinding met de natuur ervaren? Met amper mobiel bereik is een transhumance lopen meteen een mooie digitale detox . En die kan je dus zelf lopen! Goed om te weten: dit gebruik is belangrijk voor herders en kuddes. Klop dus niet zomaar bij iemand aan. Online vind je herders die je mee willen nemen. Verwacht een wandeling door de bergen met vee en een enkel dorpje dat af en toe de kop op steekt. Vaak worden de kuddes vergezeld door Maremmano-herdershonden. Dé berghond van de regio. Zij weten precies hoe ze de kudde moeten beschermen van wolven en beren. Vaak gaan er ook paarden en ezels mee als lastdieren. Na een dag goed hiken word je ’s avonds meestal opgehaald om te overnachten. Maar wie weet kan je net als Nienke de herder lief aankijken en net zoals ze dat vroeger deden met je tent bij de schapen slapen. Beresterk zijn is geen vereiste. De route is ook prima te doen voor iedereen met maar een beetje conditie.

Meer bijzonders zien? Check deze nieuwe toevoegingen aan de UNESCO-werelderfgoedlijst.

• Deel