“Het grootste hotel ter wereld” in Noord-Korea ontving nooit een gast
- Artikel
- 29 feb 2024
- 5 minuten leestijd
De plannen zijn groots en de ambities eindeloos als de Noord-Koreaanse regering in de jaren tachtig begint aan dit gebouw. Maar het zal niet meer worden dan een spookachtige echo van grandioze ideeën en economische rampspoed. Loop binnen bij het “Hotel of Doom”: Ryugyong Hotel.
De foto’s in dit artikel zijn genomen in 2012 door Simon Cockerell van Koryo Tours (tenzij anders aangegeven onder de foto). Foto’s van een latere datum van de binnenkant van het gebouw zijn niet beschikbaar.
Het Noord-Koreaanse hotel in hartje Pyongyang is niet te missen. Een kolossaal gebouw dat doet denken aan een mix tussen een piramide en een retro ruimteschip dat de grootse visies van een “superieur Noord-Korea” belichaamt. Althans, dat was het plan.
330 meter hoog moest het hotel worden, met drieduizend hotelkamers en 105 verdiepingen. Er zouden maar liefst vijf roterende restaurants in komen, geplaatst op een platform dat bezoekers een 360-graden uitzicht over Pyongyang zou bieden. Maar al die dromen zouden nooit uitkomen. Sterker nog: het hotel zou uiteindelijk nooit een gast ontvangen.
Hotel of Doom
De constructie van het gebouw begint in 1987. Die timing had alles te maken met de directe rivaal Zuid-Korea. Een Zuid-Koreaanse aannemer had net het hoogste hotel (destijds) in Azië gebouwd in Singapore: het Westin Hotel. Ook zouden de zuiderburen in 1988 het gastland worden van de Olympische Spelen. De Noord-Koreanen besloten de concurrentie aan te gaan op beide fronten: ze begonnen aan de bouw van het hoogste hotel ter wereld en zouden in 1989 het World Festival of Youth and Students organiseren, een tegenhanger waarbij jongeren van over de hele wereld het in sportwedstrijden tegen elkaar op zouden nemen.
Uiteindelijk kwamen hier ongeveer 22 duizend jongeren uit 177 landen op af. Wat dat betreft dus missie geslaagd. Maar het was de bedoeling dat de jongeren zouden overnachten in het “grootste hotel ter wereld”. Dat kwam er niet van, want de bouw was nog lang niet af. Het bleek veel te krap om dit binnen twee jaar klaar te spelen. Het bouwproject kostte jaarlijks maar liefst twee procent van het hele Noord-Koreaanse BBP. Maar door de val van de Sovjet-Unie in 1989, komt de Noord-Koreaanse economie is lastig vaarwater. De Sovjet-Unie was namelijk een belangrijke handelspartner en daar kwam nu een groot gat. Weer wordt de deadline verschoven, dit keer naar 1992. Maar ook dat blijkt niet realistisch. Door een dreigende hongersnood en doordat de overheid het leger de prioriteit geeft, wordt de bouw gestaakt.
Een nieuwe poging
Jarenlang staat het kolossale gebouw leeg. Het pand dat het grootste hotel ter wereld had moeten worden, wordt een spookhotel. Het krijgt zelfs de twijfelachtige titel “Hotel of Doom”. Het grootste hotel ter wereld wordt het nooit, maar het grootste verlaten hotel ter wereld wel.In 2008 besluit de regering de draad weer op te pakken. Een Egyptische aannemer neemt de klus aan om de neo-futuristische piramide af te maken.
En laat het bouwen van piramides maar over aan de Egyptenaren. Er wordt dan ook zeker vooruitgang geboekt. Althans, aan de buitenkant. Zo wordt de glazen façade volledig voltooid in 2011. Maar de nieuwe deadline om het hele gebouw – dus ook de binnenkant – klaar te hebben in 2012, wordt weer niet gehaald. De Egyptische aannemers trekken zich zelfs terug in 2015. De kosten van de bouw overschreden de 600 miljoen dollar, een financiële limiet die is vastgesteld door Noord-Korea aan buitenlandse bedrijven.
Felle lichtshows
Met geschatte kosten van twee miljard dollar om het project af te ronden, wat neerkomt op ongeveer vijf procent van het BBP, blijft het Ryugyong-hotel een lege huls. En hoewel het jarenlang een doorn in het oog is geweest voor de Noord-Koreaanse regering, een pijnlijke herinnering aan falend beleid, lijken de leiders het sinds 2018 niet meer te zien als een mislukking. Want terwijl het hotel leeg blijft staan, worden er sinds dat jaar grote propagandaprojecties op het hele gebouw vertoond.
Dat licht is naar buiten toe spectaculair, maar in het hotel zijn dus nooit de verwelkomende lichtjes voor gasten aangestoken. Grandioze dromen, een corrupt regime en de harde realiteit lijken het land een spiegel voor te houden. Want achter die enorme muur van opgepoetst machtsvertoon, blijft het voor mensen buitenaf een raadsel wat er zich echt afspeelt achter de deuren. Volgens Simon Cockerell van Koryo Tours zijn ze inmiddels flink bezig met de binnenkant van het gebouw en zou het zelfs niet helemaal meer verlaten zijn. Inmiddels zou de lobby zelfs al bijna klaar zijn. Of dat klopt valt echter niet te controleren, omdat niemand naar binnen mag.
Benieuwd naar meer gebouwen die communistische regimes achterlieten in de wereld? Neem een kijkje in deze Sovjetarena in Bulgarije.