Het wordt tijd dat we Suriname wat vaker kiezen als reisbestemming
- Artikel
- 25 nov 2022
- 7 minuten leestijd
Happy Srefedensi Dey! Misschien dat deze term je niet meteen bekend voorkomt, maar het staat voor de onafhankelijkheid van Suriname. 47 jaar geleden, op 25 november 1975, werd Suriname officieel een onafhankelijke republiek. Maar hoe gaat het eigenlijk met het land?
Het is 1664 en in de verte zien de Nederlanders wazige schimmen met masten. Een angstaanjagend beeld, maar meteen wordt duidelijk dat het gaat om Engelse oorlogsschepen. Dat kan maar één ding betekenen: Engeland dreigt de Nederlandse kolonie Nieuw-Amsterdam aan te vallen. Er zijn op dat moment al veel Engelsen in het Noord-Amerikaanse gebied. Zij zien het dan ook als geweldige uitbreiding van hun wereldrijk. Maar zin in oorlog? Dat heeft de bevolking van Nieuw-Amsterdam niet. Er wordt een petitie aangeboden aan Peter Stuyvesant, de directeur-generaal van Nieuw-Nederland. Hieruit wordt duidelijk dat de bevolking niét op de vuist wil met de Engelsen. En ook Stuyvesant geeft hieraan toe. Het resultaat? Nieuw-Amsterdam komt in handen van de Engelsen zonder ook maar één schot te lossen.
Troostprijs
De Engelse koning Karel de Tweede schenkt het gebied aan zijn broer, de hertog van York. De nieuwe naam van de kolonie? New York. Twee jaar later, tijdens de vredesonderhandelingen tussen Engeland en Nederland in 1667, erkennen de Nederlanders het verlies. Maar ze krijgen wel een troostprijs: ze mogen een fort houden dat is veroverd door de Engelsen in, jawel, Suriname. De ruil wordt in 1674 bevestigd tijdens de Vrede van Westminster. Het gebied krijgt opnieuw de naam Nieuw-Amsterdam en zo komt Suriname officieel in Nederlandse handen.
Niet van deze tijd
Eeuwenlang stond Suriname onder Nederlands gezag. Tot de NPK (Nationale Partij Combinatie) in 1974 de macht greep en de regering Arron tot stand kwam. Hun onverwachte, plotselinge aankondiging: de Staten van Suriname moesten vóór 1 januari 1976 al onafhankelijk worden. Zij waren van mening dat een koloniaal gebied niet meer van deze tijd was. Een hoopvolle mededeling voor het land. Maar ook eentje die gepaard ging met een reactie vanuit veel inwoners. Veel Surinamers kozen eieren voor hun geld en verlieten het land. Wat hun nieuwe thuis werd? Vanwege hun Nederlandse nationaliteit konden ze zich vrij in Nederland vestigen. En dat velen dat deden was niet zo gek, aangezien in Suriname hevige werkloosheid en armoede heerste.
Toch was het kort na de aankondiging dan écht rond: op 25 november 1975 werd de onafhankelijkheid een feit. Maar het geluk was van korte duur. In 1980 brak er een conflict uit tussen de regering Arron en beroepsmilitairen. Het leger kwam aan de macht en er ontstond een Nationale Militaire Raad onder leiding van Desi Bouterse.
Helpende hand
Suriname kreeg financiële hulp vanuit Nederland, maar de omstandigheden bleven onrustig. Zo werden op 8 december 1982 vijftien oppositieleden vermoord. In de jaren daarna zorgde onrust en strijd ervoor dat de situatie nooit echt verbeterde. Want nu, 47 jaar later, zijn corruptie, criminaliteit, armoede en een financiële crisis aan de orde van de dag.
Steentje bijdragen
En laat nou net hétgeen dat er vaak voor zorgt dat een land draaiend blijft, ontbreken. Want het toerisme is een kleine sector in Suriname. In landen waar armoede heerst, is de toerismesector vaak de belangrijkste inkomstenbron: het zorgt voor buitenlandse valuta en werkgelegenheid. Van alle landen binnen het Caraïbische gebied, heeft Suriname de minste toeristen.
Langdurige rondreizen
En dus is het de hoogste tijd dat we wat vaker Suriname kiezen als reisbestemming en bijdragen aan de welvaart. Klinkt gek, maar ondanks de politieke discussiepunten, heeft het land 'gewoon' een geel reisadvies. En dat weet ook de 22-jarige Surinaamse Raïsha, die het land een paar maanden geleden bezocht. Dat deed ze nadat de Surinaamse president jeugd opriep om erheen te komen. "Het is ook aan Nederland om Suriname te helpen bij het toenemend toerisme", legt ze uit. Een oplossing zit volgens haar vooral in het vernieuwen van vervallen panden en accomodaties. "Je hebt eigenlijk maar één luxe resort, en dat is natuurlijk niet genoeg." Ook de vliegtickets zijn volgens Raïsha een probleem: "Die prijzen vliegen de pan uit, waardoor mensen eerder de keuze maken om naar een ander tropisch land te gaan."
Ook reismaatschappijen zouden meer all inclusive reizen door het binnenland moeten aanbieden. Raïsha: "Naar plekken zoals Brownsberg Natuurpark, een natuurreservaat in district Brokopondo, bijvoorbeeld." Volgens haar kan het toerisme in Suriname voor beide partijen positief uitpakken. Langdurige rondreizen zouden dé oplossing kunnen zijn dus. En dat is geen gek idee. Want ondanks het geringe aantal accomodaties, halen natuur-fans hier hun hart op. Tachtig procent van het hele land is namelijk bedekt met tropisch regenwoud. Dat maakt het gebied een van de bosrijkste landen ter wereld. "Het is een mooi, groen, maar ook puur land", vertelt Raïsha. "Je staat elke ochtend op met een sapje waarvan je weet dat het vers geperst is."
Nieuw-Amsterdam
Los van ongerepte natuur, draagt Suriname nog altijd een hele hoop geschiedenis met zich mee. Want alhoewel het gebied gelukkig drastisch is veranderd ten opzichte van eeuwen geleden, is de naam Nieuw-Amsterdam nooit veranderd. Het in 1674 geschonken fort is vandaag de dag nog steeds te bezoeken. Al is er wel veel gebeurd in de tussentijd. Zo heeft het een poos als strafgevangenis gediend en werden er tijdens de Tweede Wereldoorlog bunkers en scheepswrakken gebouwd in en rondom het fort. Gelukkig dient het sinds 2007 als openluchtmuseum en is het daarmee ideaal voor reizigers die wat willen leren over de koloniale tijden.
Paramaribo
Toch is de geschiedenis van koloniaal Suriname vooral gebaseerd op landbouw. Ooit telde het land honderden plantages, waarvan ongeveer een derde diende voor de suikerteelt. Die tijd is voorbij, want vandaag de dag is er nog maar één over: Suikerfabriek Mariënburg. En die staat in Nieuw-Amsterdam. Wat er nog meer te zien is in het gebied? Langs de waterkant vind je veel koloniale huizen en binnen een uur rijden bevind je je al in de bruisende hoofdstad Paramaribo. De historische binnenstad hiervan staat sinds 2002 zelfs op de UNESCO-Werelderfgoedlijst. Je stuit hier daarom ook op een groot aantal attracties als Fort Zeelandia en Het Onafhankelijkheidsplein. Achter dit plein ligt de Palmentuin, waar je je door honderden koningspalmen waant die daar ooit zijn gepland door een oud-gouverneur in de zeventiende eeuw. Dit als herinnering aan zijn overleden vrouw.
Je kan stellen dat de natuur haar plek herovert. Want tussen het groen zijn nog goed de restanten te vinden van alle taferelen die eeuwengeleden plaatsvonden. Oftewel: genoeg te beleven dus. En dat vindt Raïsha ook: "Ondanks dat Suriname momenteel verkeert in een economische crisis, mis ik het land heel erg." Ze wil dan ook zo snel mogelijk terugkeren. "Het zou het land goed doen als er meer toeristen komen. Ik gun iedereen de schoonheden van Suriname." En er is voldoende perspectief, want als steeds meer mensen hun steentje bijdragen aan de bruisende toerismesector, kunnen we over een aantal jaar écht feest vieren tijdens Srefedensi Dey.
Meer weten over Paramaribo? Check dan deze reistips.