Mexicaanse Cave of Crystals doodt bezoekers binnen een half uur
- Artikel
- 03 maa 2022
- 6 minuten leestijd
Het is pikkedonker, snikheet en het voelt alsof je door een nat washandje ademt. Met je hoofdlamp kijk je om je heen. Het enige dat je ziet is een doolhof vol angstaanjagende kristallen. Maak dat je wegkomt, want je bent in the Cave of Crystals: de dodelijkste grot van Mexico.
Het klinkt als een angstaanjagend verhaal, maar realistisch is het niet echt. De Cave of Crystals is wel degelijk dodelijk, maar je komt er niet zomaar terecht. De grot bevindt zich namelijk driehonderd meter onder de grond. Verbonden met de Naicamijn, gelegen onder de gelijknamige berg, is dit natuurverschijnsel ver verwijderd van de bewoonde wereld.
Blinkende speren
Waar deze grot vandaan komt? Daarvoor moeten we terug naar het begin. Vér terug. Zo’n 26 miljoen jaar geleden zorgde vulkanische activiteit in het noorden van Mexico, zo’n driehonderd kilometer van de grens met de VS, voor het ontstaan van een berg vol lood, zink en zilver.
De mens zou natuurlijk de mens niet zijn als het hier niet flink gebruik van zou maken. Op het einde van de achttiende eeuw werd dan ook een mijn aangelegd, om zo waardevolle grondstoffen uit de berg te halen. Lang werd hier gewerkt zoals in elke andere mijn, tot twee broers in het jaar 2000 een wel heel speciale ontdekking deden.
Terwijl de broers tijdens hun mijnwerkzaamheden aan het boren waren, stuitten ze op een flinke grot van zo’n honderd meter lang. Hier kwamen gigantische witte kristallen aan het licht. Deze zien eruit als blinkende speren en doorkruisen de grot op alle mogelijke manieren. Wie door de grot kijkt, zal denken dat ‘ie in een soort natuurlijke ruïne vol omgevallen pilaren is beland. Het grootste kristal in de grot is bijna twaalf meter lang en weegt duizenden kilo’s. Nergens ter wereld werden zulke reusachtige selenietstenen gevonden.
Horrorhol
Een bezoek aan de grot is allerminst aan te raden. Met een gemiddelde temperatuur van ongeveer vijftig graden en een luchtvochtigheidpercentage tussen de negentig en honderd procent is dit officieel een van de meest onbewoonbare plekken op aarde.
De extreme omstandigheden zorgen ervoor dat je lichaam door te zweten niet meer afkoelt en door de hoge luchtvochtigheid krijg al snel vocht in je longen. Hierdoor houd je het als mens nog geen half uur uit in de kristalgrot. Maar dat zijn niet de enige omstandigheden die dit hol tot een horrorplek maken. Wie door de grot loopt, hoeft maar één misstap te maken om tussen de kristallen naar beneden te vallen.
De kristallen zitten zelf overigens ook niet te wachten op bezoek. Ze zijn gemaakt van zacht materiaal en kunnen dus breken als mensen erop staan of tegenaan botsen. Om te voorkomen dat onbevoegden de grot bezoeken, werd de plek met twee deuren afgesloten. Hierdoor werden zowel de mijnwerkers als de kristallen beschermd voor elkaar.
Onbevreesde onderzoekers
Ondanks de beroerde omstandigheden in de afgesloten grot, zijn er wel degelijk dappere wetenschappers die de plek bezochten. Veel van hen gingen in speciale pakken naar binnen voor zo’n tien tot vijftien minuten. Vervolgens gingen ze weer naar buiten en werden ze medisch gecheckt voordat ze de plek opnieuw betraden.
Hoe zo’n speciaal uniform eruitziet? De meesten droegen een soort ‘koelkastoverall’. Over het hele lichaam zaten koelbuizen en deze werden verbonden met een rugzak vol koud water en ijs. Genoeg om het voor héél even uit te houden in het benauwde hol.
Scheikunde 101
De melkwitte kristallen werden natuurlijk niet zomaar zo groot. De omstandigheden in een grot moeten perfect zijn voordat de stenen kunnen groeien. Voor millennia was de grot helemaal afgesloten van de buitenwereld. Toen de vulkanische activiteit minder werd, nam de temperatuur in de grot af. Waarschijnlijk ging dit in een zeer traag tempo, waardoor de kristallen konden groeien.
Het materiaal van de kristallen groeit alleen als de temperatuur nét onder de 58 graden Celsius is. Is de temperatuur boven dit punt? Dan is er geen sprake van groei. Maar ook als de temperatuur ruim onder de 58 graden is, worden de stenen niet groter. Door de enorm trage temperatuurdaling, waren de omstandigheden dus perfect voor de kristallen om tot deze absurde formaten te groeien.
Hoelang dit proces duurde? Onderzoekers schatten dat de kristallen er ongeveer een miljoen jaar over deden om zo groot te worden. Omgerekend groeiden de stenen ongeveer met de dikte van een vel papier per tweehonderd jaar. “Geduld is een schone zaak”, zullen we maar zeggen.
Cave of Swords
De ontdekking van the Cave of Crystals is uniek, maar niet zeldzaam. Sterker nog: in dezelfde mijn werd in 1910 al een andere indrukwekkende grot gevonden, namelijk the Cave of Swords. Deze ligt op ‘slechts’ honderdtwintig meter diepte, maar is niet minder indrukwekkend. Ook hier vind je een gigantische hoeveelheid kristallen, maar ze zijn wel een stuk kleiner. De meeste blinkende stenen zijn hier ongeveer een meter lang. De reden? De temperatuur koelde in deze grot waarschijnlijk wat sneller af, waardoor kristallen minder tijd hadden om te groeien. Veel kristallen in deze grot zijn helaas verwijderd door mensen die toegang hadden tot de plek. Veel van de pracht en praal ging daardoor verloren.
Niets te zoeken
De laatste jaren nam het aantal grotbezoekers af. Onderzoekers hebben de meeste vragen beantwoord en hebben verder simpelweg niets te zoeken in the Cave of Crystals. Voor degene die nog niet overtuigd is van het feit dat je de grot beter niet kan bezoeken: in 2015 liep een groot deel van de Naicamijn onder water door een lek. De weg naar de grot is daardoor nog veel lastiger geworden.
Volgens wetenschappers zou de grot nog niet onder water staan, maar het lek zorgt er wel voor dat de plek beschermd is tegen bemoeienis van de mens. En met een beetje geluk groeien de kristallen nog wat. Wie weet lezen we dan over een miljoen jaar wel een krantenbericht over een kristal van 24 meter groot.
Voor giftige grotten hoef je trouwens helemaal niet ver van huis. Deze grot in Roemenië zit vol zeldzame dieren.
