Eva over haar passie voor skiën: “Als ik van die berg zoef, voel ik me helemaal onbeperkt”
- Artikel
- 05 feb 2025
- 5 minuten leestijd
Eva Eikhout maakte voor 3 op Reis een skireis naar Oostenrijk. En dat is voor haar niet nieuw: ze skiet al vanaf jonge leeftijd en organiseert zelfs een skireis voor jongeren met een beperking. Maar wat komt daar eigenlijk allemaal bij kijken?
“Skiën is me met de paplepel ingegoten”, aldus Eva, die net is bijgekomen van haar trip naar Oostenrijk. Maar stilzitten kent ze niet, want ze is als reisleider alweer druk bezig met de planning van haar volgende skireis. “Mijn ouders zijn allebei skiërs en vroeger gingen we altijd met de kinderreis van de Vereniging Gehandicapte Wintersporters (VGW) mee. De eerste keer dat ik van de piste ging moesten mijn moeder en tante huilen omdat ze het zo leuk vonden dat ik dit ook kon.”
Een verademing
Ondanks dat Eva een groot deel van haar armen en benen mist, raast ze dus al vanaf jonge leeftijd over de besneeuwde pistes van de Alpen. Dat doet ze in een zitski, waarbij er een soort zitje gemonteerd is op de ski’s. Ze stuurt en remt zelf door met haar lichaam bochten te maken en is verbonden met een instructeur die achter haar skiet. Na enkele jaren met het gezin geskied te hebben, neemt ze op haar zestiende voor het eerst deel aan een jongerenreis van VGW. “Bij de jongerenreis is er één regel: je mag iedereen meenemen, behalve je ouders. Het is echt een feestreis. Een reis die het mogelijk maakt om je vleugels uit te slaan, juist voor mensen bij wie dat niet altijd vanzelfsprekend is.”
Dat het reizen met een groep mensen met vergelijkbare uitdagingen erg krachtig kan zijn, ervaart Eva door de jaren heen: “Het is zo’n verademing om niet de enige te zijn met een beperking. Iedereen snapt dat je hulp nodig hebt, want iedereen heeft hulp nodig. De nadruk ligt niet op je beperking. Ik kwam er bijvoorbeeld na tien jaar pas achter waarom mijn reisgenoot Danny in een rolstoel zit.” Met een flinke dosis zelfspot vervolgt ze: “Het boeit daar gewoon niet. Iedereen is heel raar en tegelijkertijd heel normaal.”
Werk aan de winkel
VGW organiseert verschillende reizen voor kinderen, jongeren en volwassenen. Twijfel je zelf of je deel wil nemen aan zo’n reis? Dan kan je ook lessen volgen voordat je daadwerkelijk naar de pistes afreist. “Het voor heel veel mensen mogelijk om te skiën, maar natuurlijk niet voor iedereen. Het is nou eenmaal wat ruwer en je moet tegen de kou en een stootje kunnen. Je kan in ieder geval altijd op de borstelbaan in Huizen komen oefenen. En als het daar eenmaal lukt, is het op de piste vaak makkelijker.”
Jongeren kunnen vanaf hun 16e tot aan hun 27e deelnemen aan de jongerenreis. En aangezien Eva vorig jaar 28 is geworden, geldt dat niet meer voor haar. Gelukkig werd ze echter gevraagd als reisleider en gaat ze dit jaar dus in een nieuwe rol naar de pistes van Noord-Italië. En daar komt behoorlijk wat bij kijken. “Dit jaar gaan er 43 deelnemers mee met allemaal verschillende beperkingen. Voor iedere deelnemer gaat er een begeleider mee. Samen met alle zorgverleners die ook meegaan, zijn we in totaal met 115 mensen.”
Tot oktober kunnen mensen zich aanmelden. “En dan begint de puzzel. Hoeveel aanmeldingen zijn er? Wat voor mensen hebben zich aangemeld? Dat is echt veel werk.” Zo zorgt de organisatie zelf voor aangepaste ski’s die aansluiten op de beperkingen van de deelnemers. Deze worden de dag voor de reis al meegenomen naar het skigebied en klaargezet op de piste door de materiaalploeg. Een dag later vertrekken de deelnemers, begeleiders en zorgverleners in een touringcar en een aantal kleinere bussen waar de elektrische rolstoelen in passen. Eenmaal op locatie worden er twee rolstoelvriendelijke hotels gehuurd die voldoen aan verschillende eisen, zoals aangepaste badkamers.
Ook de toegankelijkheid van een skigebied is belangrijk voor het aangepast skiën. “Stoeltjesliften zijn niet zo fijn voor ons. Als je in een stoeltjeslift wil met een zitski heb je eigenlijk twee mensen nodig die je erin kunnen tillen. Daarnaast is het handig als de stoeltjeslift dan stilgezet kan worden en dat vindt het personeel niet altijd ideaal. Daarom gaan we het liefst naar skigebieden met sleepliften. En het liefst niet te grote gebieden, want als er dan iets aan de hand is met iemand dan is-ie misschien te ver weg.”
Dansen over de sneeuw
Puzzel of niet: voor Eva weegt de beloning zwaarder dan de lasten: “Het is misschien wat meer gedoe, maar als ik eenmaal van die berg zoef, voel ik me helemaal onbeperkt. Alsof ik dans over de sneeuw.” En die boodschap wil ze ook graag meegeven aan jongeren die twijfelen een vergelijkbare reis te maken. “Toen ik zestien was, vond ik het ook wel een stap om mee te gaan met deze reis. Ik vroeg me af of ik wel paste bij zo’n ‘gehandicaptenreis’ en of ik me daar wel mee wilde identificeren. Je hoeft je nooit te schamen voor wie je bent, maar natuurlijk mag je je wel eens afvragen wie je wil zijn. En daar kom je soms juist achter door wel of niet met zo’n reis mee te gaan.”
Ook voor de Canadese Ashley betekent een beperking niet het einde van een leven vol reizen. Lees hier hoe een methanolvergiftiging op Bali alles voor haar veranderde.
