Nevada wordt geteisterd door miljoenen kannibalistische mormoonkrekels
- Artikel
- 19 jun 2023
- 4 minuten leestijd
Het is de grootste nachtmerrie van iedereen met een hekel aan insecten: wakker worden tussen duizenden beestjes. Maar voor de inwoners van Nevada is het werkelijkheid. Hier ziet het donker van de mormoonkrekels. Van wegen en tuinen tot muren en voordeuren: alles zit onder.
Het oogt bijna als een Bijbelse plaag: in verschillende gemeenten in Nevada maken mormoonkrekels de laatste dagen de dienst uit. En waar de donkerbruine insecten buiten heersen, sluiten inwoners zich binnen op. Het is de enige manier om niet overspoeld te worden door de miljoenen krioelende diertjes.
Vooral de slaperige stad Elko, met zo’n twintigduizend inwoners, is zwaar getroffen. Gevels, muren, ramen, tuinen en wegen: alles ziet hier donkerbruin. Tot afschuw van de inwoners, die met bezems, harken en zelfs bladblazers alles uit de kast halen om de dieren in ieder geval buiten de voordeur te houden. En stappen ze toch naar buiten? Dan betekent dat bij elke stap het noodlot voor meerdere insecten. Het krakende geluid, bijna alsof je door een vers pak sneeuw loopt, is daar een pijnlijk bewijs van.
Kannibalen
Ondanks dat aantallen op kunnen lopen tot honderd mormoonkrekels per vierkante kilometer, hoeven bewoners zich niet per se grote zorgen te maken. De dieren brengen geen ziektes mee en zijn ook niet gevaarlijk voor mensen. Maar helemaal probleemloos? Dat zijn ze niet. Zo vormen de geplette krekels een extra laag op het wegdek. En dat betekent minder grip voor auto’s en dus kans om in de slip te raken.
Die extra laag aan geplette mormoonkrekels lijkt overigens alleen maar dikker te worden. Vooral bij weinig voedsel hebben de dieren namelijk de neiging om hun geplette medesoort op te eten. Het gevolg? Bij elke nieuwe lading geplette mormoonkrekels stormen hun vrienden de weg op om ze op te eten. Niet wetende dat zij het volgende slachtoffer zijn. Een pijnlijke vicieuze cirkel dus en een steeds groter gevaar voor automobilisten.
Bladblazers en sneeuwschuivers
Niet alleen op de weg zijn de kleine kannibalen een oorzaak van problemen. Ook bij het lokale ziekenhuis doen werknemers er alles aan om de dieren weg te houden bij patiënten, vooral als deze op brancards naar binnen moeten worden gehaald. Naast bladblazers werd er daarom zelfs al eens een tractor met sneeuwschuiver ingezet.
Wie zich waarschijnlijk de meeste zorgen maken over de aanwezigheid van de eigenwijze diertjes? Boeren. Al eeuwen zijn mormoonkrekels — die niet alleen elkaar maar ook gewassen als mais, haver en tarwe eten — een doorn in het oog voor hen. Sterker nog: de dieren kregen hun naam nadat ze in de negentiende eeuw de akkers van de Mormoonse gemeenschap in Utah vernietigden.
Einde niet in zicht
De plaag zomaar beëindigen? Dat valt helaas niet mee. Je kan natuurlijk pesticide gebruiken, maar dat is niet bepaald efficiënt als je met miljoenen dieren kampt. Om nog maar te zwijgen over de gezondheidsnadelen die dat zou brengen voor bewoners en andere dieren in de omgeving. Het enige wat wellicht helpt is het gebruiken van gladde barrières. Mormoonkrekels kunnen niet vliegen of over gladde muren kruipen. In het verleden gebruikten inwoners ook grote boomboxen met harde muziek om de dieren weg te houden uit hun huizen en tuinen. Maar of dat echt werkt?
Vooralsnog is het dus vooral afwachten en hopen dat de dieren op den duur zelf vertrekken. De steden zullen ze waarschijnlijk na enige tijd inruilen voor de bergen en akkers van het platteland. Maar eenmaal daar moeten boeren rekening houden met het ergste, want er zijn genoeg voorbeelden van plagen die jaren of zelfs decennia duurden. Een voorbeeld daarvan is de uitbraak in 1931, die uiteindelijk zeventien jaar aanhield. Het kan dus nog wel even duren voordat bladblazers en sneeuwschuivers overbodig zijn in de droge vlaktes van Nevada.
Geen mormoonkrekelmens, maar wel een kattenmens? Dit bijna verlaten eiland wordt gedomineerd door honderden katten.
