Volg de Kunenerivier: zo ziet jouw Afrikaanse ‘self-drive’ avontuur eruit

Waan je door droge woestijnvlaktes in Angola en Namibië, waar het opstuivende zand je ramen verblindt terwijl je de groene ader van de Kunenerivier volgt. In veel Afrikaanse landen heb je een gids nodig onderweg. Hier? Mag je zelf met de auto op pad.

Met een lengte van ruim duizend kilometer en een stroomgebied dat uitmondt in de Atlantische Oceaan, is de Kunenerivier er één die een heleboel verkoeling naar het gortdroge landschap brengt. Dit is geen route voor de zwakhartigen, want wie de Kunenerivier volgt, komt onderweg verschillende uitdagingen tegen: dagenlang rijden door een droge woestijn, slechte infrastructuur en wilde dieren die de weg oversteken. Heb je pech? Dan valt een lekke band hier ook nog onder. En dat terwijl er waarschijnlijk voor tientallen kilometers niemand is om je te helpen.

Bron van leven

Toch is de route die deze rivier uitsnijdt er één van unieke landschappen, bijzondere ontmoetingen en een kijkje in een rijke geschiedenis. Benieuwd hoe dit avontuur eruitziet? We nemen je mee langs de route, te beginnen in het brongebied: het Bié-plateau, waar de Kunene samen met een aantal andere rivieren vanaf grote hoogte naar beneden stroomt en daarmee een belangrijk startpunt is voor veel transport en watervoorziening in Angola. Aan weerszijden van de rivierbedden vind je veel boomgroei en groene vlaktes, waardoor het Bié-plateau dan ook bij uitstek geschikt is voor de landbouw die je hier vindt. 

Tussen de wilde dieren

Wie zijn of haar reis richting het zuiden vervolgt, rijdt in dit deel van Angola dwars tussen twee nationale parken: Bicuar National Park en Mupa National Park. Beiden bekend om hun rijke biodiversiteit, maar met andere diersoorten. Bicuar National Park bevindt zich op het Huíla-plateau, op zo’n vijftienhonderd meter hoogte. Dit park kent enorme uitersten in het landschap: van droge zandheuvels tot vochtige graslanden. Door deze grote verschillen kom je een heleboel dieren tegen: van zebras tot luipaarden of cheetahs. Aan de andere zijde van je bevindt zich Mupa National Park, dat doorgaans droger en warmer is. Om deze reden vind je hier andere dieren, namelijk giraffes, hyenas en leeuwen.

Bij de grens met Namibië vind je de Ruancaná waterval, één van de grootste van heel Afrika. Hoeveel water hier naar beneden stort kan erg variëren, met een maximale valhoogte van honderdtwintig meter in het regenseizoen van februari tot april. Daar buiten kunnen de watervallen hier soms grotendeels droog liggen. Het is een prachtige locatie voor een wandeling, wild- en natuurfotografie of een picknick.

Dorslandtrekkers monument

Na een bezoek aan de watervallen bevind je je officieel op Namibisch grondgebied, wat je direct merkt aan het kenmerkende landschap: Namibië is droog en kent uitgestrekte, oranje woestijnvlaktes, met hier en daar een palmboom of andere begroeiing. Onderweg kom je een aantal nederzettingen tegen: kleine dorpjes, waar soms enkel een paar huisjes staan. Eén van deze nederzettingen is Swartbooisdrift, die een bijzondere geschiedenis kent. Op deze plek staat namelijk een monument voor de Dorslandtrekkers, een groep mensen die in de negentiende eeuw vanuit Zuid-Afrika richting Namibië en Angola trokken voor een leven weg van de Britse kolonialiteit. 

De rode nomaden

Rij je verder? Dan kom je aan bij de tweede groep watervallen op je Kunene-avontuur: de Epupa watervallen, met rijen baobabs bovenaan. Daar rondom begeef je je in Himba gebied, waar veel traditionele Himba volkeren wonen. Bewoners van een Himba gemeenschap leven als half-nomaden van landbouw en veeteelt en worden ‘rode nomaden’ genoemd, omdat zij zichzelf insmeren met een rood goedje ter bescherming tegen zon en viezigheid. 

Kom je onderweg een kampeerplek tegen? Dan kan het handig zijn deze te onthouden. Door de lange afstanden in Namibië en Angola kom je niet overal slaapplekken tegen. Wildkamperen is sterk af te raden zonder gids, omdat je niet zomaar bestand bent tegen de gevaren van de nacht. Op het onderstaande kaartje vind je een aantal kampeerplekken, meestal direct aan de Kunenerivier. Hoe je je daar nog meer kan vermaken? In het water, op een raft.

Hierna komt je 'self-drive'-avontuur bijna ten einde, in Foz do Cunene. De plek waar de Kunene over uitgestrekte zandbanken uitmondt in de Atlantische Oceaan. Hier vind je vogels, krokodillen en flamingo’s. Je komt hier overigens niet zomaar; alleen na dagen rijden door de woestijn bereik je dit punt. Het is daarom sterk aan te raden om met een reispartner te gaan en jezelf heel goed voor te bereiden: denk aan water, voedsel en brandstof.

Rij-etiquette

Zelf op rivier-avontuur met de auto? Dit is wat je moet weten: in Angola rij je rechts, in Namibië links. Houd je koplampen altijd aan, want door al het opstuivende zand en stof van onverharde wegen ben je niet altijd zichtbaar. Wordt het donker? Dan moet je binnen zijn en mag je niet meer rijden. Waarom? “Dat is voor je eigen veiligheid.”, vertelt Anouk, die met haar ouders op ‘self-drive’ is geweest in Namibië. “Er is namelijk weinig tot geen verlichting op de wegen, waardoor je gevaren makkelijk kan missen. Denk bijvoorbeeld aan overstekend wild, maar ook gaten in de wegen vormen een gevaar." Door regenval kunnen wegen snel verslechteren, dus hou er rekening mee dat je niet altijd je geplande route aan kan houden. Je weet van tevoren niet hoe de actuele omstandigheden zijn.

​​

De afstanden zijn erg groot en anders dan je in Nederland gewend bent, kom je niet overal een tankstation tegen. Tank dus overal wanneer de mogelijkheid zich voordoet. En tot slot: je Nederlandse rijbewijs? Die moet je even overzetten in een ‘international driver’s license’.

Fan van grote watervallen? Lees hier over de ‘onderwater-waterval’ in Mauritius met drie keer de diepte van de Grand Canyon.

• Deel